785. qohum-əqrəbayla heç vaxt çox yaxşı münasibətim olmayıb, bir qədər soyuq insanam, çox da ünsiyyət qura bilmirəm onlarla. fikirlərimiz, zövqlərimiz, bildiklərimiz çox fərqlidi deyə paylaşmağa çox da şey tapa bilmirik. keçən həftə, ailə üzvlərim yəni atam və anam bir avtomobil qəzası keçirdilər, anam evə çıxa bildi amma atam hələ də reanimasiyada qalıb. bu qəzadan sonra heç sarsılmadığım kimi sarsıldım, evin tək uşağıyam, düzü heç biri yaxınımı itirməmişəm nə də belə böyük bir qorxu da yaşamamışam. həmişə fikirləşirdim, kimsə öləndə ya da nəsə bir hadisə baş verəndə ağlamağa, üzülməyə ehtiyac yoxdu. qohumlara falan da ehtiyac olmadığını düşünürdüm. qəza mənə onu öyrətdi ki, insan tək qalanda bacarmır belə hadisələrlə, böyük hisslərlə (sevinc və ya kədər). paylaşmağa bir adam axtarırsan, yanında kiminsə olması əslində heçnəyi həll etmir amma rahat olursan. ağlamamaq ümumiyyətlə mümkün deyil, mən heç axırıncı dəfə ağladığımı xatırlamırdım. amma insan yaxınını yataqda görəndə, yanına çıxa bilməyəndə, hər şeyin ola biləcəyini düşünəndə özünü çarəsiz hiss edir, əlindən faktiki olaraq heçnə gəlmir və bu çarəsizlik, zəiflik dünyadakı ən pis hissdir yəqin ki. dua eləməyin əhəmiyyətini də daha yaxşı başa düşdüm. mən teist deyiləm, ümumiyyətlə dualara da inamım yoxdu amma insan belə anlarda nəsə axtarır, həkimdən soruşursan, yanındakılardan təskinlik alırsan, özün fikirləşirsən hər variantı axır danışacaq heçnə qalmır və bir ilahi varlıq axtarırsan. nə bilim ee, çox sistemsiz yazıram sadəcə bunu yazmaq lazımdı, çünki düşüncələrim dəyişir və kiməsə çatdırmaq lazımdır. bir neçə il qocalmışam elə bil, dəhşətli dərəcədə yorğun hiss edirəm. həyat insana hər an hər şeyi öyrədə bilirmiş və nə qədər də əvvəlcədən planlasan da, kitablardan, filmlərdən, ətrafından müşahidə edib öyrənsən də belə anlarda sakit qalmaq, məntiqli qalmaq təsəvvür etdiyimdən qat-qat çətindi.